Bł. Mateusz Alvarez (+1628), męczennik III Zakonu.Ojciec jego był Portugalczykiem, a matka Japonką. Był człowiekiem prostym i religijnym. Około 1550 r. św. Franciszek Ksawery rzucał ziarnem Ewangelii w ziemię japońską. W 1587 r. w Japonii było około 200 tys. chrześcijan.Mateusz Alvarez został ochrzczony przez franciszkanina i przyjęty w szeregi III Zakonu. Znał dobrze swój "Pilot" – pierwszy odcinek serialu „Skazany na śmierć”. Jego polska premiera miała miejsce 28 stycznia 2007 roku na kanale Polsat. Michael Scofield jest młodym, utalentowanym inżynierem budowlanym. Jego starszy brat, Lincoln Burrows, zostaje skazany na karę śmierci za zamordowanie brata pani wiceprezydent. Wyrok ma zostać wykonany za trzy tygodnie w więzieniu stanowym Fox River Wielu osadzonym zależy jednak, by prawda nie wyszła na jaw. Tyge zostaje zamordowany. Przypadkowy świadek oskarża o tę zbrodnię Whistlera. Lechero postanawia wymierzyć mu sprawiedliwość zgodnie z obowiązującymi w więzieniu zasadami. Lincoln mimo upomnień ze strony Susan wyznaje bratu prawdę o Sarze. Ogromny ból po stracie Seryjny morderca Sam Seed zostaje skazany na śmierć na krześle elektrycznym. Egzekucja jednak nie przebiega tak jak zaplanowano. Trzykrotna próba uśmiercenia psychopaty nie daje rezultatów. Zmaltretowany Seed zostaje więc pochowany żywcem. Jednak nawet w tej sytuacji jego ciało się nie poddaje. Znajdziesz tutaj nowe odcinki Skazany na śmierć - sezon 1. A także dokładne daty emisji wraz z pełną listą odcinków, newsy i informacje. Pooglądaj zwiastun i przeczytaj naszą zapowiedź. Znajdziesz tutaj również galerię zdjęć, zwiastuny, trailery, klipy wideo, nasze recenzje oraz oceny, dzięki czemu poznasz interesujące Do cyklu wraca też Paul Adelstein, który wcieli się w agenta Secret Service/kongresmana Paula Kellermana. Ponadto udział potwierdzili Inbar Lavi, Marina Benedict, Kunal Sharma, Mark Feuerstein oraz Amin El Gamal. Scenariusz przygotował Paul Scheuring, czyli twórca "Skazanego na śmierć". Amerykańska premiera planowana jest na 4 kwietnia Czterdziestu męczenników z Brazylii. Męczennicy z La Palma lub Czterdziestu męczenników z Brazylii – grupa udających się na misje ewangelizacyjne nowicjuszy, kleryków i kapłanów, którzy ponieśli śmierć męczeńską za wiarę w dniu 15 lipca 1570 roku w drodze do Brazylii w pobliżu miejscowości Fuencaliente na wyspie La Palma [1] . 70 lat temu, 16 października 1946 r., w Norymberdze powieszeni zostali nazistowscy zbrodniarze skazani na karę śmierci przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy. W procesie sądzono 22 osoby Skazanemu podano zastrzyk z trucizną. Dlatego przypominamy inne sposoby wykonywania kary śmierci na świecie. Frank Atwood, którego w 1984 roku skazano za zabójstwo 8-letniej po prawie 40 latach dostał "zastrzyk śmierci" | felipe caparros / Shutterstock/Arizona Department of Correction. Część odnośników w artykule to linki afiliacyjne. „Wiele mu to bowiem zaszkodziło, gdy przeciw grzechowi grzech zastosował i za zdradę [traditio] wydał biskupa na obcięcie członków” – zapisał Gall Anonim.To słynne zdanie z „Kroniki polskiej” na pierwszy rzut oka niewiele mówi o tragicznym w skutkach sporze z początku 1079 roku między polskim królem, Bolesławem Śmiałym, i biskupem Stanisławem ze Szczepanowa. LRn9u. Zdrajcy Polski, kolaboranci. Niezapomniani Igo Sym (1896-1941), właśc. Karol Antoni Juliusz Sym - polski aktor, syn Antoniego Syma (1862-1935) kw. 348/2/14, dyrektora Lasów Państwowych w Białowieży i Austriaczki Julii Seppi. Miał brata Ernesta (1893-1950), biochemika, profesora chemii i wykładowcę akademickiego i uczestnika Powstania Warszawskiego, który w czasie II wojny światowej konstruował materiały wybuchowe i toksyny bakteryjne dla AK. Zginął w wypadku samochodowym kw. 132/6/18 oraz Alfreda (1899–1973) - dyrygenta orkiestry w Wojsku Polskim, uczestnika kampanii wrześniowej, po której trafił do niewoli. Po wojnie osiadł w Austrii. Igo Sym debiutował w 1925 roku w filmie "Wampiry Warszawy". Potem były takie produkcje jak: Szpieg w masce, Żona i nie żona oraz Złota maska. Występował także w Austrii i Niemczech. Grał także w teatrach rewiowych i występował z recitalami. Jego kochanką była Marlena Dietrich, której podarował w prezencie swoją grającą piłę z dedykacją "Igo, Wiedeń 1927". W czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku pracował w Straży Obywatelskiej kopiąc rowy i wydobywając rannych spod gruzów. Po kapitulacji stolicy zaczął pracować dla władz okupacyjnych jako tłumacz w magistracie. W połowie 1940 roku Związek Walki Zbrojnej znalazł dowody na współpracę Syma z Abwehrą. Śledztwo prowadził Roman Niewiarowicz (1902-1972), reżyser Teatru Komedia, rotmistrz WP kw. 116-4-17,18. Głównym zadaniem konfidenta było prześwietlenie polskiego środowiska aktorskiego. Powierzono mu prowadzenie dawnego Teatru Polskiego oraz zarządaniem kinem "Helgoland", który był tylko dla Niemców. Werbował także polskich aktorów do antypolskiego filmu "Heimkehr" (Powrót do ojczyzny). Według różnych źródeł miał się przyczynić do aresztowania przez Gestapo Hanki Ordonówny oraz do uwolnienia brata Alfreda z obozu jenieckiego. 7 marca 1941 roku wykonano na Symie wyrok śmierci, który dwa dni wcześniej zatwierdził Wojskowy Sąd Specjalny ZWZ. Aktor został zastrzelony jako niebezpieczny agent niemiecki w swoim mieszkaniu przy ulicy Mazowieckiej 10. Wyrok wykonali żołnierze podzwiemia ZWZ - ppor. Bohdan Rogoliński, ps. „Szary”, ppor. Roman Rozmiłowski (1915-1944), ps. „Zawada i kpr. Wiktor Klimaszewski, ps. „Mały”. W odwecie władze niemieckie dokonały rozstrzelania 21 mężczyzn w Palmirach oraz dokonały serii aresztowań w środowisku aktorskim. Do niewoli trafili Elżbieta Barszczewska i Zbigniew Sawan oraz Leon Schiller i Stefan Jaracz, który zostali wysłani do Auschwitz. Rozesłano także listy gończe za Dobiesławem Damięckim i Ireną Górską. Igo Sym oficjalnie nie ma grobu. Według różnych plotek pochowany jest jednak w mogole ojca Antoniego na Starych Powązkach. Andrzej Szalawski, właśc. Andrzej Wojciech Pluciński, ps. „Florian” (1911-1986) - polski aktor znany z roli Juranda ze Spychowa w "Krzyżakach", czy Herman Buchholz w "Ziemii obiecanej". Zagrał także w takich producjach jak: "Człowiek z M-3", "Znachor", "07 zgłoś się" czy "Lalka". W czasie kampanii wrześniowej jako podporucznik walczył w obronie Lwowa. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną nie zarejestrował się jako oficer i uniknął śmierci w Katyniu. Później osądzony o kolaborację z Niemcami. Wszystko przez pracę w niemieckiej kronice filmowej, gdzie pracował jako lektor. Odczytywał także komunikaty nadawane przez głośniki uliczne tzw. szczekaczki. Mało kto wiedział, że był on członkiem ZWZ i AK i dostarczał cenne informacje o planach propagandowych i agentach. Po wojnie nie przeszedł jednak pozytywnie weryfikacji ZASP. Komisja prowadzona przez reżysera Bohdana Korzeniowskiego (1905-1992) zakazała mu gry aktorskiej na okres trzech lat. Korzeniowski do końca był przekonany, że Szalawski był konfidentem. W czasie okupacji po jego donosie struktury AK skazały aktora na karę ścięcie głowy na łyso. Ostatecznie Szalawski ostrzygł się sam. By się utrzymać wyjechał na Ziemie Odzyskane gdzie pracował jako szofer. W 1948 roku aresztowany przez UB pod zarzutem „współpracy z hitlerowcami i działania na szkodę Narodu Polskiego”. Skazany na cztery lata więzienia i konfiskatę mienia. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Uniewinniony z zarzutów dopiero w 1952 roku. Do filmu wrócił w 1956 roku rolą we "Wrakach". Mimo oczyszczenia z zarzutów i zatarciu skazania spotykał się niemal do końca życia z ostracyzmem w środowisku filmowym. Nigdy nie doczekał się rehabilitacji. Z żoną Izabellą Wilczyńską (1920-2012) wychowywał syna aktorki, Marcina Trońskiego znanego z serialu "Klan", syna dziennikarza Bronisława Trońskiego (1921-2012). Zmarł na wylew krwi do mózgu i został pochowany na Strarych Powązkach (kw. 256-1-20). Na jego grobie nie było krzyża. „Uważałam, że swój krzyż Andrzej nosił na barkach przez większą część życia – tłumaczyła jego żona. – Nie chciałam, żeby cień krzyża padał jeszcze na jego grób - dodała. Bratem Andrzeja Szalawskiego był aktor Michał Pluciński, który zagrał w Heimkehr. Michał Pluciński (1908-1978) - polski aktor, który w 1941 roku wystąpił w antypolskim, nazistowskim, propagandowym filmie Heimkehr, w którym wcielił się w rolę sierżanta policji. Za udział w tym filmie władze podziemne skazały Plucińskiego na karę infamii, a w 1948 aktor został skazany na 5 lat więzienia. Do gry wrócił w 1958 roku. Wystąpił w "Stawce większej niż życie", "Lalce" i "Nocach i dniach". Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 281-1-21). W Heimkehr zagrali także: Józef Kondrat (1902-1974), stryj Marka Kondrata - Zrehabilitował się, działając w latach 1941-44 w organizacjach podziemnych i w partyzantce. Pochowany na Powązkach Wojskowych kwatera 23C-3-7, Bogusław Samborski, który zmarł prawdopodobnie w 1970 roku w Argentynie (w procesie zaocznym, został skazany na dożywocie) Józef Horwath - został zatrzelony przez Niemców w 1943 lub 1944 roku, Tadeusz Żelski (1895-1944) - zginął w Powstaniu Warszawskim, jego synem był aktor Jacek Brick (1930-2010), Juliusz Łuszczewski (1892-1971), skazany na trzy lata więzienia - pochowany na Cmentarzu Bródnowskim, Stefan Golczewski (1893-1969), Wanda Szczepańska (1895-1970) - Cm. Wolski i Anna Chodakowska (1920-1991) - skazana na infamię. Ludwik Kalkstein-Stoliński, pseudonimy Hanka, Granica (1920-1994) - polski literat, żołnierz ZWZ, agent Gestapo. Za działania w czasie okupacji odznaczony Krzyżem Walecznych za kradzież niemieckiego planu sytuacyjnego lądowisk w okupowanej Europie oraz receptury nowego stopu aluminium. Aresztowany w kwietniu 1942 roku zgodził się na współpracę po wielogodzinnych torturach i zatrzymaniu jego rodziców. Od października 1942 agent Gestapo działający pod nazwiskami Paul Heuchel i Konrad Stark. AK dostało informację o jego śmierci. Do siatki wywiadowczej wciągnął swojego szwagra, dziennikarza Eugeniusza Świerczewskiego ps. Gens (1894-1944), męża swojej siostry i swoją przyszłą żonę Blankę Kaczorowską (1922-2004) ps. Sroka. Jego grupa przyczyniła się do aresztowania 30 czerwca 1943 gen. Stefana Roweckiego. Bilans działalności Kalksteina w okresie 1942–1943 to ponad 500 aresztowanych dowódców i współpracowników wywiadu Armii Krajowej. Świerczewski został skazany przez AK na karę śmierć. Wyrok 20 czerwca 1944 wykonała grupa Stefana Rysia (1906-1975). Jego żona Nina Świerczewska (1907-1944) była aktorką. W czasie wojny więziona na Pawiaku, zmarła w tym samym roku co mąż w czasie porodu córki. Została pochowana na Starych Powązkach (kw. 303/7/28-29). Spoczywa tu także matka Ludwika z Kucińskich 1883-1972. Ludwik Kalkstein i jego żona Blanka Kaczorowska także zostali skazani na karę śmierci. Wyroku nie wykonano z uwagi na ciążę Kaczorowskiej. Ta ukrywała się na terenie III Rzeszy, gdzie rozwiodła się z mężem. Po wojnie wróciła do Polski i w 1952 roku została aresztowana przez UB. Skazano ją na dożywocie. Wyrok zmieniono jednak na 10 lat i wypuszczono ją po 5 latach w 1958 roku. Po wyjściu na wolność stała się tajnym agentem Służby Bezpieczeństwa o ps. Katarzyna. W 1971 roku wyemigrowała do francji. Zmarła w Bry-sur-Marne. Ludwik Kalkstein ukrył się natomiast w dzielnicy niemieckiej i wstąpił do SS. W czasie powstania warszawskiego jednak nie walczył. Po wojnie zmieniał nazwisko na Święcki, Świerk i Świerkiewicz. Pracował jako kierownik szkoły podstawowej w Chorzewie, czy szefem spółdzielni rybackie w Niechorzu. Był także dziennikarzem "Kuriera Szczecińskiego". Po nieudanym przekroczeniu granicy zgodził się współpracować z SB pod ps. Granica. Nie odkryto wówczas jego prawdziwej tożsamości. Należał do Związku Literatów Polskich. W 1953 roku aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i skazany na dożywocie. Po odwilży w 1956 roku wyrok zamieniono na 12 lat więzienia. Na wolność wyszedł w 1965 roku W 1966 zmienił nazwisko na Ludwik Kalkstein-Stoliński, a w 1968 na Ludwik Stoliński. Związał się z właścicielką sklepu, z którą zamieszkał w Zielonej Górze. W 1973 roku w Piasecznie prowadził kurzą fermę z partnerką Teresą Ciesielską. Po odnalezieniu przez dawnego kolegę z konspiracji uciekł do miejscowości Utrata pod Jarocinem, gdzie miał wielką fermę świń. W 1979 roku ponownie zmienił personalia, przyjmując nazwisko żony na Ciesielski. Po polejnym zdenuncjowaniu uciekł do Francji, gdzie mieszkał jego syn ze związku z Blanką Kaczorowską. Potem udał się do Monachium, gdzie zamieszkał jako Edward Ciesielski (personalia byłego męża Teresy Ciesielskiej, uciekiniera z obozu Auschwitz, razem z Witoldem Pileckim). Pracował w bibliotece Polskiej Misji Katolickiej. Zmarł 26 października 1994 w Monachium i został pochowany na Cmentarzu Leśnym. Grób już nie istnieje. Został zlikwidowany w 2005 roku z powodu braku opłat. Na Starych Powązkach znajduje się natomiast grób jego pradziadków Teodora i Teodozji. Od lat krążą plotki, że Ludwik Kalkstein jest współautorem serialu "Czarne chmury" (1973), wzorowanym na życiu jego przodka. Krystian Kalkstein-Stoliński (1630-1672) był pierwowzorem postaci pułkownika Krzysztofa Dowgirda (w tej roli Leonard Pietraszak), głównego bohatera serialu Czarne chmury (1973). Został on porwany i ścięty za obrazę elektora Fryderyka Wilhelma (1620-1688), księcia pruskiego z dynastii Hohenzollerów. Józef Staszauer ps. Aston (1908-1943), oficer Oddziału V KG AK, który współpracował z Niemcami i był groźnym konfidentem Gestapo. Zginął 8 października 1943 razem z żoną i szwagrem zastrzelony w kawiarni "Bar za kotarą" . Podczas akcji referatu 993/W o kryptonim „Wapiennik” zginęło także siedmiu Niemców i konfidentów oraz cztery przypadkowe osoby. Jedną z takich ofiar była aktorka Maria Malanowicz-Niedzielska (1899-1943) , która w czasie wojny działała w AK i pracowała jako kelnerka "Barze za kotarą". Była żoną inż. rolnika Tadeusza Niedziel­skiego, posła na Sejm w latach 1922-1927 i prezesa Związku Teatrów Ludowych i aktora Leszka Stępowskiego (ślub 5 VI 1936 w Wilnie). Pochowana na Cmentarzu Ewangelickim w Warszawie. Jej siostrzeńcem jest aktor Zygmunt Malanowicz. Skazany na śmierć translations Skazany na śmierć Add Həbsxanadan qaçış Inny młody chrześcijanin skazany na śmierć przez ścięcie napisał w liście do rodziców: „Minęła już północ. Boynu vurulmuş bir gənc məsihçi valideynlərinə yazmışdı: «Artıq gecə yarısından keçib. jw2019 14 Żaden nieprawy nie powstanie z martwych jedynie po to, by zostać ponownie skazanym na śmierć. 14 Qeyri-saleh insanlar təzədən ölümə məhkum edilmək üçün dirildilməyəcəklər. jw2019 A jeśli kogoś z nas skaże na śmierć, Hirslə bizə eyləyir o, hücum, jw2019 Wśród skazanych na śmierć była też żona i syn Bogyidawy. Evlilikdə və uşaqlarla mübazirzə aparmaq bəzən ölüm dirim məsələsidir. WikiMatrix 3 Kiedy nasi prarodzice rozmyślnie zgrzeszyli, zostali skazani na śmierć i wypędzeni z Edenu. 3 İlk valideynlərimiz qəsdən günah işlətdikləri üçün ölümə məhkum edildilər. jw2019 Wiedział, że niedługo zostanie pojmany, skazany na śmierć i zawieszony na palu męki. İsa bilirdi ki, tez bir zamanda onu həbsə atacaq, ölümə məhkum edib işgəncə dirəyi üzərində e’dam edəcəklər. jw2019 Ci zaś po przesłuchaniu pragnęli mnie zwolnić, ponieważ nie było powodu, by mnie skazać na śmierć. Amma romalılar məni istintaq etdikdən sonra, ölüm cəzasına layiq bir iş tutmadığımı görüb azad etmək istədilər. jw2019 Piłat próbuje uwolnić Jezusa, ale Żydzi domagają się zwolnienia Barabasza; Jezus skazany na śmierć na palu męki Pilat İsanı azad etmək istəyir, yəhudilər Barabbanı buraxmasını tələb edirlər; İsanın edamına hökm verilir jw2019 Oni jednak nie chcieli Go słuchać i dlatego zostali skazani na śmierć. Amma onlar Allahın sözündən çıxdılar və yaşamaq hüquqlarını itirdilər. jw2019 1, 2. (a) Dlaczego dzisiejszy świat można przyrównać do człowieka skazanego na śmierć? 1, 2. a) Hansı mənada bu dünya ölümə məhkum olmuş cinayətkara bənzəyir? jw2019 Pozostanę wierny Jehowie, cokolwiek się wydarzy: czy mnie zwolnią, czy skażą na śmierć. Ölsəm də, qalsam da Yehovaya sədaqətimi qoruyacağam. jw2019 Dlatego Piłat zwolnił z więzienia Barabasza, a Jezusa skazał na śmierć. Buna görə də Pilat Barabbanı azad edir, İsanı isə öldürməyə aparırlar. jw2019 Na koniec oświadczył, że takiego samego ducha przejawiali członkowie Sanhedrynu, którzy skazali na śmierć Syna Bożego. Yekunda Allahın Oğlunu öldürməklə Sinedrionun da eyni ruhu təzahür etdirdiyini göstərmişdi. jw2019 Herod Agryppa I, który skazał na śmierć Jakuba i uwięził Piotra, był wnukiem Heroda Wielkiego. Yaqubu edam etdirən və Peteri həbsə saldıran I Hirod Aqrippa Böyük Hirodun nəvəsi idi. jw2019 Ten człowiek został skazany na śmierć, bo był przestępcą. Həmin adam cinayət işlətdiyinə görə edam olunurdu. jw2019 Zostaje skazany na śmierć i stracony na Golgocie Ölümə məhkum edilir və Qolqotada edam edilir jw2019 I rzeczywiście, tego samego dnia, w którym zjedli ten owoc, zostali skazani na śmierć. Bu meyvəni yemək onlara ölüm gətirdi. jw2019 11 Oczywiście Jezus, w przeciwieństwie do swych uczniów, zdawał sobie wtedy sprawę, że wkrótce zostanie aresztowany i skazany na śmierć. 11 Əlbəttə, şagirdlərinin həmin an anlamadıqları bir şeyi İsa anlayırdı — o bilirdi ki, bir azdan onu tutacaq və ölümə məhkum edəcəklər. jw2019 Człowiek, który tak jak on był skazany na śmierć, prosił: „Jezusie, pamiętaj o mnie, gdy się znajdziesz w swoim królestwie”. İsanın yanında edam olunan kişi ona demişdi: «Ey İsa, Öz Padşahlığına gələndə məni xatırla». jw2019 Jezus uczciwie przyznał, kim jest, chociaż musiał się liczyć z tym, że Sanhedryn zarzuci mu bluźnierstwo i skaże na śmierć (Mat. Baxmayaraq ki, buna görə onu Allaha küfr etməkdə ittiham edib öldürə bilərdilər, İsa dürüst davrandı, Məsih olduğunu inkar etmədi (Mət. jw2019 Po drodze oznajmia uczniom: ‛Udajemy się do Jerozolimy i Syn Człowieczy zostanie skazany na śmierć, a trzeciego dnia zostanie wskrzeszony’ (Mat. Yolda İsa şagirdlərinə deyir: ‘Budur, Yerusəlimə qalxırıq. İnsan Oğlu ölümə məhkum ediləcək, üçüncü gün isə diriləcəkdir’ (Mat. jw2019 3 Kilkadziesiąt lat wcześniej, w roku 1940, austriacki Świadek imieniem Franz został skazany na śmierć za to, że odmówił sprzeniewierzenia się Jehowie. 3 Bundan çox-çox əvvəl, 1940-cı ildə, Frans adlı avstriyalı Şahid Yehovaya olan imanından dönmək istəmədiyi üçün gilyotində e’dam olunacağı vaxtı gözləyirdi. jw2019 Najwyraźniej w okresie opisanym w Pismach Hebrajskich człowiek skazany na śmierć był najpierw pozbawiany życia, a dopiero potem wieszany na palu lub drzewie İbranicə Müqəddəs Yazıların qələmə alındığı dövrdə ölümə məhkum edilən insan əvvəlcə öldürülür, sonra dirəkdən və ya ağacdan asılırdı jw2019 Z kolei rzymski historyk Tacyt, który spisał dzieje cesarzy Rzymu, potwierdził, że za panowania Tyberiusza Jezus został skazany na śmierć przez Poncjusza Piłata. Həmçinin Roma imperatorlarının tarixini qələmə alan Roma yazıçısı Tasit təsdiq etmişdir ki, Ponti Pilat Tiberinin hakimiyyəti zamanı İsanın edamına fərman vermişdi. jw2019 9 Bo wydaje mi się, że nas, apostołów, Bóg wystawił na pokaz jako ostatnich, jakby skazanych na śmierć+ — że staliśmy się widowiskiem teatralnym dla świata+, aniołów i ludzi. + 9 Mənə elə gəlir ki, Allah biz həvariləri ölümə məhkum edilmişlər+ kimi, meydana axırıncı olaraq çıxarıb, çünki biz dünya üçün, mələklər və insanlar üçün bir tamaşaya çevrilmişik. jw2019 W ostatnim numerze „Wiadomości Misyjnych”, zilustrowałem dramatyczną historię prześladowania narodu irlandzkiego. W tej części opowieści rozwinę wątek ludobójstwa, jakiego w XVII wieku dokonali Anglicy na Zielonej Wyspie. Przedstawię też naszego bohatera, pierwszego męczennika Zgromadzenia „Ojca Ubogich” – Tadeusza Lee. Biedny brat Lee Zacznę od tego, że o samym Tadeuszu, wiadomo niestety bardzo mało. Św. Wincenty wspomina go tylko raz w swoich pismach. W liście do przełożonego domu świętokrzyskiego Lamberta aux Couteaux z marca 1652 r., pisze: „Biedny brat Lee, który będąc w swoim rodzinnym mieście, wpadł w ręce wroga. Ci, na oczach jego matki, odcięli mu ręce i nogi, a następnie zmiażdżyli głowę”. Uchodźca Tadeusz Lee urodził się w 1623 r. w Tough (w pobliżu Adare, w hrabstwie Limerick), rzecz jasna w Irlandii. Do Zgromadzenia Misji wstąpił w Paryżu dnia 21 października 1643 r., śluby święte złożył 7 października dwa lata później. Jak znalazł się we Francji? Otóż z racji pożogi wojennej sporo Irlandczyków było zmuszonych do ucieczki z własnej ojczyzny. Tadeusz był jednym z grupy kilkunastu rodaków, którzy będąc uchodźcami, we Francji odkryli swoje misjonarskie powołanie. Misja W latach 40. XVII wieku do Francji zaczęła docierać kolejna fala uciekinierów z Zielonej Wyspy. W 1645 r. Święta Kongregacja Rozkrzewiania Wiary zwróciła się do Wincentego z prośbą o wysłanie kilku Misjonarzy do Irlandii. Rzym pragnął w ten sposób wzmocnić ruch odrodzenia katolickiego w tym kraju, jaki nastąpił po wspomnianym w poprzednim numerze powstaniu z roku 1641. Co ciekawe sam św. Wincenty żywo interesował się wydarzeniami w Irlandii. W 1641 r., prosił on nawet kard. Richelieu o pomoc wojskową dla tego kraju. Niestety, prośba ta została odrzucona. I tak zamiast oręża wojskowego, Wincenty postanowił wysłać to, co było w jego dyspozycji, a więc pomoc duchową. Zresztą propozycję od Stolicy Apostolskiej, mógł odczytać jako wyrażenie Woli Bożej. Młodzi, gorliwi Z niewiadomych do końca przyczyn cała sprawa odwlokła się do końca 1646 r. W końcu Ojciec Ubogich, zebrał grupę sześciu Irlandczyków, młodych (najstarszy z nich miał 33 lata, a najmłodszy, T. Lee – 23 lata), pełnych zapału Misjonarzy. Byli to księża: Gerard Bryan, Edmond Barry, Dermot Duggan, Francis White. Klerycy: Dermot O’Brien i Thaddeus Lee. Wraz z nimi na misję udali się: kleryk Filip La Vacher oraz ksiądz francuski, jak i dwaj bracia pomocnicy: Francuz i Anglik. Podzielili się na dwie grupy. Na Wyspę przybyli oni na początku 1647 r., a pracę misjonarską wykonywali w dwóch diecezjach: Cashel i Limerick. Zdumiewające owoce Biskupi tych diecezji zawiadamiali Wincentego, że praca Misjonarzy: „Przyniosła większe owoce i nawróciła więcej dusz, aniżeli wszystkich pozostałych duchownych, nadto ich dobry przykład i nienaganne postępowanie sprawiły, że większość tutejszej szlachty obojga płci, stała się wzorami cnoty i pobożności, jakich nigdy u nas nie widywaliśmy przed przybyciem Misjonarzy… I chociaż ci zacni kapłani wycierpieli w tym kraju wiele przykrości, nigdy ani na chwilę nie zaprzestali swego misjonarskiego trudu”. Niestety od 1647 r. trwała ofensywa angielskich wojsk. W tym to roku w Cashel niejaki Murrough, spalił żywcem ok. 1500 ludzi, szukających schronienia w miejscowej katedrze. Z racji wzmożenia prześladowań, trzej Francuzi wraz z ks. White’m wrócili do Francji. Dyktator W 1649 r. rozpoczęła się inwazja na Zieloną Wyspę Olivera Cromwella. Kim był? Dyktatorem. Według Armina Mohlera: „Dla zwykłego Irlandczyka nazwisko dyktatora trwa w nim tak, jak nazwisko Hitlera u żydowskiego emigranta albo nazwisko Stalina u kogoś, kto przeżył Gułag”. Co robił? Jaku Ostromęcki – historyk Do Rzeczy, tak go opisuje: „Cromwell wylądował w Dublinie w 1649 r. i od razu zabrał się do dzieła. Jego pierwszym łupem padło miasto Drogheda. Jeńcy zostali wymordowani. Księży i zakonników potraktowano jak walczących i podzielili los obrońców. Dowodzący twierdzą rojalista sir Arthur Aston został zatłuczony na śmierć przez żołdaków Cromwella swoją drewnianą protezą nożną. Najemnicy byli przekonani, że trzyma w niej złoto”. Ludobójstwo Akty te możemy nazwać ludobójstwem. Uczestnicy rebelii z 1641 r. zostali skazani na śmierć. Kto miał jakikolwiek związek z powstaniem tracił całą swoją ziemię. Za uporczywe trwanie przy katolicyzmie, albo przechowywanie księdza, groziła utrata ¾ ziemi. Cromwell utworzył też tzw. strefy śmierci, gdzie wieszano każdego napotkanego Irlandczyka. Dodatkowo, wraz ze swymi oddziałami, dyktator ten celowo niszczył plony, aby sprowadzić na Irlandię falę głodu. Anglicy uruchomili też machinę przymusowych deportacji na Barbados. Kwitł handel ludźmi. Niewolnictwo Irlandczyków, Anglicy nazywali „służbą kontraktową”. „Szacuje się, że w wyniku zarazy, deportacji, głodu i egzekucji mogło zginąć od 20 do 50 proc. populacji. W niewolę sprzedano 50 tys. „sług”. Katolikom zakazano osiedlania się w miastach. W 1640 r. w Irlandii 60 proc. ziemi należało do katolików. W 1657 r. liczba ta spadła do 8 proc.”. Figura Matki Bożej z Limerick Wyrwani ze szponów szatana Tymczasem, w samym środku tej wojennej zawieruchy znaleźli się bohaterowie Zgromadzenia Misji. W listopadzie 1649 r. zmarł Dermot O’Brien. W 1651 r. pozostało ich wyspie trzech: G. Bryan, E. Barry, T. Lee. Na początku tego roku przeprowadzili oni misję w Limerick, dokąd schronili się mieszkańcy uciekający przed Anglikami. Biskup diecezji wydarzenia te opisywał Wincentemu: „Z początkiem tego roku przeprowadziliśmy misję w tym mieście (…) Przyniosła ona takie owoce i takie zadowolenie wszystkich, że nie wątpię, iż z pomocą Bożą większość z nich uwolniła się od szponów szatana, skutkiem zbawiennego naprawienia wielu win, takich jak nieważne spowiedzi, pijaństwo, przekleństwa, cudzołóstwa i inne. Wykorzeniono je całkowicie”. Jose Maria Roman w Biografii św. Wincentego, w passusie dotyczącym początków Zgromadzenia na Zielonej Wyspie, dodaje wzruszający przykład burmistrza Limerick – Tomasza Stritcha, który: „Swój urząd zainaugurował rekolekcjami w domu Misjonarzy, a w dniu zakończenia misji szedł w procesji do kościoła patronki miasta, Matki Boskiej z Limerick, aby w jej dłonie złożyć klucze od bram miejskich”. List syna do Ojca Niestety już wiosną tego roku, miasto zostało najechane przez zięcia Cromwella, Henry’ego Iretona. Kiedy zajął miasto, kazał wytracić jego najznamienitszych obywateli (w tym pobożnego burmistrza T. Stritcha). Każdy schwytany duchowny szedł na śmierć. Miejscowy biskup musiał uciekać w przebraniu żołnierza. Podobnie uczynili i Misjonarze. Ks. Bryan napisał w tym czasie list do Wincentego, w którym stwierdza, że „ze stu lub stu dwudziestoma kapłanami i mnichami, przebrani za żołnierzy muszą uciekać z miasta”. Wraz z ks. Barry’m postanowili rozdzielić się. T. Lee przebywał wtedy w okolicach swojego miejsca urodzenia. Ruiny twierdzy Rock of Cashel List Ojca do synów Wincenty, na wieść o wydarzeniach w Irlandii, napisał list do ks. Bryana, którego ton i przesłanie jest zdumiewające. „Byliśmy bardzo zbudowani listem Księdza (ks. Bryana przyp. aut.), dostrzegając w nim dwa znaki cudownego działania łaski Bożej. Pierwszy to ten, że powierzył się Ksiądz Bogu, starając się wytrwać w tym kraju pośród tylu niebezpieczeństw i woląc raczej przyjąć śmierć, niźli zaprzestać służby bliźnim. Drugi, to że myśli Ksiądz o ocaleniu swych braci, odsyłając ich do Francji, aby uniknęli niebezpieczeństwa. Do pierwszego czynu skłonił Księdza duch męczeństwa, do drugiego roztropność. Obie te cnoty zrodziły się z przykładu naszego Pana, który idąc właśnie na swą śmierć męczeńską za zbawienie ludzi, pragnął zabezpieczyć i ocalić swych uczniów, mówiąc: «Jeżeli Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść» (J 18, 8). Skoro pozostali będący tam z Księdzem Misjonarzem żywią podobny zamiar kontynuowania pracy, nie bacząc na niebezpieczeństwa wojny i zarazy, to sądzimy, że trzeba ich zostawić w spokoju. Cóż my wiemy o losie, jaki Bóg im przeznaczył. Pewne jest tylko, że nienadaremnie natchnął ich takim świętym postanowieniem. Boże mój, jak niezbadane są Twoje wyroki!… Bo pragniesz mieć żniwo zacnych dusz, aby dobrym ziarnem napełnić swoje spichrze. Wielbimy Twoje plany, Panie”. Heroizm Księża Bryan i Barry zdołali po wielu trudnych perypetiach dostać się do Francji w 1652 r. Jeden z nich był przez dwa miesiące ukrywany w górach przez pobożną niewiastę. Drugi uciekł z kraju w przebraniu żołnierza wraz ks. biskupem diecezji Cashel. Ks. Barry posługiwał później we Francji: w Richelieu (1652-53) i Montauban (1653-80), gdzie pełnił funkcję dyrektora seminarium. Zmarł w 1680 r. Ks. Bryan był superiorem w La Rose (1652-54), Troyes (1657-58), Meaux (1658-60) i Toul (1660-1662). A w 1662 r. … powrócił do Irlandii. „Wznowił apostolską pracę z gorliwością, co nie miała słabości. Ani więzienie, ani choroba, która dwukrotnie doprowadziła go niemal do śmierci, nie mogła zatrzymać heroizmu tego Misjonarza”. Prawdopodobnie zmarł w swojej ojczyźnie. Misja na Irlandii przetrwała tylko sześć lat. Na Zielonej Wyspie, na stałe, Misjonarze zaczęli się osiedlać dopiero w XIX wieku. Witraż przedstawiający scenę męczeństwa z czasów Tadeusza Lee. Puenta W 1747 r. Piotr Coste, wybitny historyk i tłumacz Zgromadzenia Misji, tak oto opisał męczeństwo Tadeusza Lee: „Heretycy, którzy odkryli jego odosobnienie, masakrowali go przed oczami jego matki. Rozbili mu głowę, po odcięciu mu nóg i rąk, stosując nieludzką i barbarzyńską karę. Miała ona posłużyć, jako pokazanie księżom tego, czego mogą się spodziewać, gdy zostaną schwytani”. Czy Tadeusz Lee zostanie kiedykolwiek beatyfikowany? Dnia 7 listopada 1917 r. w St. Joseph Blackrock odbył się synod prowincjalny dla Irlandii. Podjęto na nim decyzję, aby wszcząć starania, przeprowadzić śledztwo, w celu rychłej beatyfikacji T. Lee. Według 23. Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Misji, ks. Roberta P. Maloneya, prawdopodobnie nigdy to się jednak nie stanie. Za mało wiemy o Tadeuszu. Ks. Maloney puentuje: „Tak więc pierwszym męczennikiem w naszej Rodzinie Wincentyńskiej był kleryk, który zmarł w izolacji od swoich towarzyszy, torturowany na oczach swej matki”. Ubogi Syn, Ubogiej Ziemi. kl. Wojciech Kaczmarek Na podstawie: R. P. Maloney, Five Snapshots of Lesser-Known Vincentian „Saints”, „Vincentiana”, Vol. 48: No. 1 , Article 10, 2004. [dostęp: de Paul, P. Coste, Correspondence, Conferences, Documents, Volume IV. Correspondence vol. 4 (April 1650-July 1653), 1993, Vincentian Digital Books. 29. [dostęp: Roman, Święty Wincenty a Paulo. Biografia, WITKM, Kraków 1990, s. 449-454. [dostęp: A. Mohler, Ludobójstwo na Zielonej Wyspie, [dostęp: J. Ostromęcki, Zagłada Irlandczyków. Anglicy Wymordowali połowę populacji. [dostęp: